BARRUTIK I

IMIGRATZAILEAREN POEMA

Atzerritik nator, musika ezti bat entzunez

goitatzen nauenak beldurra eta esperantza

ematen didate

beso bulartsuren batean erortzea tokatuko ote zait

ala

mespretxu orokortuaren biktima izanen...

Mundu berrira sortu berri naiz

eta eztakit saxofonistak jo ditan musika

zein den, flauta erritmiko epel 

baten erritmoa ote dut zain

ala

makil soinu gogorraren kankarra

Eztakit deus eta nire sei alaba txikiek

galdegiten naute: Ama....

Nik espero nahiko nituzke koro baten

eztarri afinatuak

eliza barne batean dardai

gure etorrera edertzen

malkoak ixurtzeraino

Baina horrenbeste jende zain ukango ote dute

zazpi beltz atzerritarrek

zeintzuen biziaz deus eztakien  inork ere ez

zer erran nahiko diete, adibidez, ene kopeteko 

zimur zailduek 

eta, gero, gañez,

esistitzen al da 

ttipitan kondatu ziguten  Jainko hura

zer espero behar dut?

Piano afinatu baten doinuak beharbada...

Gauza bat dut argi, nire sei umeak ez direla kriminal

gerrazale horien biktima izango 

eta horretarako nire gorputza  salduko dut behar bada

baina ez, ez dira izango

Horregatik nator zuen lurrerat

zuen haurren kantuak entzutera

nireak zuenekin hunkitzera

eta sekula ez zaigu ezer faltako

nire egiak horrela nahi duelako

                                                                                    AITZOL